Tahimik tayong kumakain,
Ngunit nais nating kalampagin ang mga plato,
Mga emosyon natin ang mainit na sabaw na umaapaw sa mesa.
Pinagdikit ko ang ating upuan,
Upang mapalapit kahit papaano…
Tatlong taon na rin nang umalis ako,
Di ba’t alam mo namang kasama kita lagi sa puso ko,
Ikaw ang oasis sa lupain ng disyerto.
Nakangiti ka naman ng lumapag ako sa paliparan,
Ngunit nalasahan ko ang pait ng iyong hininga.
Pagdating sa bahay nagkwentuhan tayo habang nakaupo
sa nababatak na nating sofa, sa likuran ng inaanay na nating bintana.
Nagkwento ako ng mga istoryang digmaan sa Gitnang Silangan,
akong isang asawang nakipaglaban sa lamig at pagkalayo.
…ngayon, sa hapagkainan,
Panahon na lang ang makapaglalarawan
Kung babalik pa ang linamnam ng kanin at ng mga ihahaing ulam,
Dahil sa paghahanap mo ng ibang araw
habang wala ang pinakasalan mong langit
na sa pagdaan ng panahon para sa iyo’y unti-unting dumilim.
Dito na ako nadestino
Pero taas noo pa rin akong umuuwi sa atin kada gabi,
Wala akong pangamba o hiya na makita ang nagtataasang mga kilay
Ng mga kapitbahay natin
Pagkat alam ko na ikaw ang nakahihiya,
Nahihiya ako para sa iyo,
Naaawa.
No comments:
Post a Comment