Nahihimbing lamang ang pag-ibig sa ating puso,
Pagmamahal na nakalimutan natin
Nang tayo’y nagpakulong sa silid-aralan at naturuan na bukal ng ligaya
Ang diploma at pagkakaruon ng magarang bahay.
Isang bula ang manirahan sa inosenteng daigdig,
‘di ko namalayan ang pagpuslit ng mga kulay ng mundo
Na napalitan ng mga humahagibis na sasakyan,
Mausok na mga siyudad,
Sanghaya ng pera,
Nakangingilong mga relasyon sa kasintahan, mga kapamilya at kaibigan
Na may mga sandaling di ko sila makilala.
Lagi nating gustong bumalik sa mundong nawala
Ngunit lagi nating nakalilimutan na huminto sandali
At magtanong kung bakit halimbawang
Umiiyak ang ibon kapag nawala o lumisan
Na ang kanyang inakay.
No comments:
Post a Comment